Bir insanın kendine güveni içsel ve doğalsa  "iyi"  bir insan, sevgiye değer veren bir kişidir o...

Yaşamı, doğayı yorumlamayı bilen ve bunun için de kültürel birikimini artırmaya yönelen  bir kişi…

Ama, yaşamın sonuçta bizim elimizden akıp giden , bizim dışımızda var olduğunu özümsemiş bir kişi…

Yaşımın çok büyük tadları, hazları içinde barındırdığına,  insan yaşamanın amacının bu hazzı ve tadları yakalamak olduğuna inanan, kısaca mutluluk olarak nitelendirilebilecek olan bu olumlu duygusal zirveye zaman zaman da olsa çıkılabileceğine inanan bir yaklaşım...

Ama bu yaklaşımda, biraz da yaşamın bu çok kısa süreli zirvelere değer olup olmadığını da sorgulama var gibi geliyor bana.

Oysa, "bir an mutluluğu"  yaşamak , bence tüm bir yaşam o hedefe yöneltilmiş olunsa dahi değer.

Çünkü sonuçta yaşam yaşanılan andır...

Öyleyse, sürekli mutluluk da bir ütopya olduğuna göre ve zaten öyle bir yaşam da çekilmez bir yaşam olacağından ve çünkü mutluluk olumsuzluklarla bir diyalektik bütün olduğundan, olumlu duygusal zirve anları, dönemleri  arasındaki boşlukları,  bu zirveye gidişin çabalamaları  olarak nitelemek bir dereceye kadar doğrudur.

Yaşamın mutluluk anları, dönemleri arasındaki boşluklarla birlikte bir bütün olduğuna inanan bir kişi nedir...

Bu yaşam inancı onu iyimser mi yapıyor, kötümser mi...

Sezgi olarak söyleyeyim, bu değerlendirmeyi kötümser bir duygusal yaklaşım içinde değil, tam tersine iyimser bir yaklaşım içinde yapıyor...

Bu da onu güzelleştiriyor, hoş yapıyor.

Ve bu düşüncelerim doğru ise o, her zaman çevresindeki tüm insanların sevgi ve hayranlığını çeken bir varlık...

Yorumlar